Het favoriete woord van...

Bam, splatsj en grrr: ideofonen klinken naar hun betekenis. Ze bootsen zintuigelijke ervaringen na, en dat maakt het direct mijn lievelingswoord. Hiermee speel ik een beetje vals, want het is de benaming voor een complete woordsoort waarvan ik als schrijver heel gelukkig word. Het mooie aan ideofonen is dat ze je een hoop typewerk besparen, iedereen weet namelijk meteen wat je bedoelt. Bovendien maken ze je tekst levendig. Want zeg nu zelf: “Zoef! Harry stoof voorbij” klinkt toch veel leuker dan “Harry stoof met een vaart voorbij”?

Ook mooi: volgens wetenschappers zijn ideofonen zo herkenbaar, dat je ze zelfs begrijpt in een taal die je niet spreekt. Zo kwamen ze erachter dat Nederlanders makkelijk de vertaling voor de Japanse ideofoon ‘kibikibi’ raden. Dat is namelijk ‘energiek’. Cool!

Dan nog het woord ‘ideofoon’ an sich. Anders dan bij ideofonen geeft dit woord niet meteen weg wat het betekent. Ironisch toch? Het woord vindt zijn herkomst in de Griekse taal. ‘Ideo’ betekent ‘vorm’, ‘beeld’ of ‘idee’. En ‘foon’ staat voor ‘stem’. Een ideofoon geeft volgens de exacte vertaling dus geluid aan een vorm, beeld of idee. Kijk, daar word ik nou kibikibi van.